IN DE DREVEN.

   De middagwolken schuiven
        log en eeuwig
         lang gelijfd,
           sneeuwig-
  wit, of blauw als druiven,
lager, laag... De hemel drijft.
 Geel op een wolkrand, ijlings
           verfraaid,
        zit schrijlings
   de zon, die licht en laai,
       en door de holte
            zijlings
           een volte
         vuren zaait.
           De dreven
            leven!
      In 't lachend kruid
slaan al de boomen schaduw uit.
      Wat eksterkopjes!
       twee, drie, vier!
       Pikzwarte dopjes,
      met streepjes vier.
         Ze trippelen,
           wippelen:
        rek, rek, rek!
         en tippelen,
          snippelen,
         bek op bek.
    Opvliegend en vlugjes
      weer neergevlijd,
         daar gaan ze,
        daar slaan ze,
       vol koddigheid,
    hun blinkende rugjes
      met goud beleid.
  Weer rijden ze regelmatig
    en rekewijs in 't rond;
  en sleepen, stijf en statig,
hun staarten langs den grond.
  Nu schijnt er een veder,
        een kopje wit!
    dan worden ze weder
      zoo zwart als git.
  Doch uit is 't geflonker;
         spelensmoe,
    slaan licht en donker
       den hemel toe.
 De middagwolken trekken
 te zamen, zoom bij zoom.
 En de eksters gerrebekken
 ginds op een hoogen boom.



85 Natuur, St.-Martens-Latem (De Praetere) z.j. (1903), 128 p.
70 Gedichten, Amsterdam (S.L. Van Looy) 1907, 224 p.
77 Gedichten, tweede vermeerderde druk, Amsterdam 1911, 242 p.
82 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.